Sociología urbana no ámbito das Caxinas: supervivença da comunidade

A Comunidade sempre esteve soa. Nunca contou para ninguem. Asemelha a invisivilidade das masas proletarias da cidade inglesa industrial do XIX.
Só que os habitantes de Vila do Conde dependían en grande parte máis dos peixes dos Caxineiros, da venda das artes y dos materiais para fabricar e manter as embarcaçoes, que os proprios Caxineiros precisabam deles. Autosuficiencia no mar e em terra.
Por tanto, nao se establece uma relaçao patrao-empregado (ainda que isto fora asim para as mulheres, na industria, na industria conserveira)
Sempre pobres. Sempre sós. Máis a súa vida é deles.
O facto de nao ver comprometido o seu sustento faz como que nao sejam revolucionarios. Amparados pelas fotes relaçoes entre eles, podem enfrentar ao mar, porem ó mundo inteiro.
Os equipamentos, as escolas...som os ultimos a receber. Nesse sentido, a decadença das pesquerías cría a urgença e provoca a emigraçao, máis do que noutros tempos.
A Comunidade continúa para eles a ser protetora, acolledora. Tenhem confiança, dedem a súa vida coisas simples, máis fundamentadas nos valores humanos da camaradería de da familia. Som as bases da súa supervivença.
Sao invictos. Mesmo sao afotunados.
Procuram ao demáis porque precisam, ainda que nao tenham que sair ao mar. O sentimento de identidade e ligaçao entre as pessoas permanece. Por tanto, os lugares que van a urbaniçar tenhem sentido na súa busca de maior cohesao social, máis comunidade. Máis lugares de encontro, máis lugares de lazer. O Caxineiro e alegre, e asim.
Máis comunidade. Iso pretende o espaço público nas caxinas.